Dzisiaj mam dla Was drugą włosową historię - tym razem mojej czytelniczki Ani. Włosy Ani to jedne z najpiękniejszych włosów jakie widziałam! Myślę, że jej historia a także zdjęcia będą dla Was jak i dla mnie ogromną inspiracją i motywacją do dalszego zapuszczania. Zapraszam Was zatem do czytania i podziwiania pięknych blond włosów Ani! :)
Siedząc teraz z kubkiem kawy w ręku ciężko zacząć mi opowieść, która zmieniła moje życie. Tak, dobrze czytacie, przyrost włosów, mniejszy lub większy może mieć wpływ na czyjeś losy. Teraz postaram się przybliżyć historię mojej czupryny, która ze spalonej, nieukładającej się stała się porządną, schludną, nie przynoszącą wstydu. Zaczynamy…
Każda z nas ma jakieś marzenia, cele, aspiracje, dążenie, wyobrażenia. Ja zawsze chciałam być ładna. J Wiem, że może wydawać to się śmieszne, niedorzeczne, nie na miejscu. Ale jak to chcesz być ładna? Po co? Liczy się to co masz w głowie, a nie na głowie. Otóż to. Jako nastolatka byłam bardzo nieurodziwa, szkaradna, krzywa, krzywe zęby, najpierw pulchny dzieciak, potem chodzący szkielet. Miałam ogromne kompleksy, takie, że przed wyjściem z domu miałam ochotę założyć torbę na głowę. Tak się rozpisałam ale, nie o tym miała być mowa, wróćmy do włosów. Miałam ich zawsze dużo, ale były hmm… zwykłe. Długie, szare, mysie. Nie pasowały do mojej sinej karnacji (trupio-bladej jak kto woli), ciągle wyglądałam jak chora. Pamiętam, jak koleżanka, powiedziała mi: fuj, jakie Ty masz długie włosy xD
Wraz z ukończeniem gimnazjum poleciałam do drogerii po pierwszy rozjaśniacz z Joanny. Jakie było moje zdziwienie, gdy wyszedł mi kolor a la kurczak z grilla. Żeby było śmieszniej nie starczyło mi go na całe włosy i te pod spodem zostały szare :D Wtedy jako dumna absolwentka, stwierdziłam, że na pewno jest to lepsze niż kolor natury. Byłam z niego zadowolona (strzelcie mi w łeb). Po dokładnie 5 tygodniach (pamiętam jak dziś) poprawiłam cały kolor farbą i wyglądało to znośnie. Kłaczki miały wtedy długość do połowy pleców, zaczęłam je sumiennie zapuszczać. Kupowałam im odzywki, maski, dbałam o nie jak o własne dzieci. Mimo codziennego prostowania, były w średniej kondycji. Jednak bez użycia narzędzia zbrodni, nie nadawały się na publiczny pokaz. Cały czas były rozjaśniane, prostowane, ale i dopieszczane pielęgnacją. Przez ten cały czas tęsknie spoglądałam w kierunku, zdrowych, lekko falowanych włosów. Ja wtedy mogłam tylko o takich pomarzyć.
Pod koniec mojej kariery licealnej coś we mnie pękło- wyrzuciłam prostownicę, a wraz z nią (to rzecz, której żałuję do dziś) przestałam dbać o włosy. Wydawało mi się, że skoro nie katuję ich prostownicą, to już będą super zajebiste xD. W ten oto sposób musiały zostać ścięte do ramion. Czułam się jakby ktoś zabrał mi duszę. Myślicie pewnie, ze to był moment przełomu i zostałam wtedy swiętą włosomaniaczką? Nic bardziej mylnego. Włosy zostały pozostawione same sobie przez następny rok, przez który nie urosły ani o centymetr.
Zazdrość jest kobietą. Każda z nas zna to delikatne ukłucie, na widok czegoś, co ma inna, a my mieć nie możemy. Moje serce zostało tak właśnie ukłute, gdy do wynajmowanego przeze mnie mieszkania wprowadziła się Karolina. Nazwijmy rzeczy po imieniu- Karolina była Boginią. Miała wszystko, głównie długie, kruczoczarne włosy, sięgające pasa. W tamtym momencie moja dusza umarła drugi raz. Raz pragnęłam obciąć ją na łyso, raz siebie xD Od tamtego dnia, każdej doby na mojej głowie ląduje maska, odżywka, olej lub inny specyfik :D Przeryłam internet w poszukiwaniu ratunku i w ten sposób jak większość w Was trafiłam na Anwen, Blondhaircare i Urodaiwłosy. Ratunek moich włosów zajął ok. 2 lata. Wtedy wyglądały znośnie. Pełnie zadowolenie osiągnęłam po pełnych 3 latach zmagań. Używałam wszystkiego co się dało. Teraz moja pielęgnacja jest dość minimalistyczna i oszczędna. Stosuję ojej kokosowy, lniany, maski kallosa, ziaji, szampony głównie ze sls, bo mam włosy oporne na mycie. Podcinam je co pół roku. Aktualnie są średnioporowate i nie sprawiają problemów. Trzymajcie się ciepło i życzę pięknych włosów!
Siedząc teraz z kubkiem kawy w ręku ciężko zacząć mi opowieść, która zmieniła moje życie. Tak, dobrze czytacie, przyrost włosów, mniejszy lub większy może mieć wpływ na czyjeś losy. Teraz postaram się przybliżyć historię mojej czupryny, która ze spalonej, nieukładającej się stała się porządną, schludną, nie przynoszącą wstydu. Zaczynamy…
Każda z nas ma jakieś marzenia, cele, aspiracje, dążenie, wyobrażenia. Ja zawsze chciałam być ładna. J Wiem, że może wydawać to się śmieszne, niedorzeczne, nie na miejscu. Ale jak to chcesz być ładna? Po co? Liczy się to co masz w głowie, a nie na głowie. Otóż to. Jako nastolatka byłam bardzo nieurodziwa, szkaradna, krzywa, krzywe zęby, najpierw pulchny dzieciak, potem chodzący szkielet. Miałam ogromne kompleksy, takie, że przed wyjściem z domu miałam ochotę założyć torbę na głowę. Tak się rozpisałam ale, nie o tym miała być mowa, wróćmy do włosów. Miałam ich zawsze dużo, ale były hmm… zwykłe. Długie, szare, mysie. Nie pasowały do mojej sinej karnacji (trupio-bladej jak kto woli), ciągle wyglądałam jak chora. Pamiętam, jak koleżanka, powiedziała mi: fuj, jakie Ty masz długie włosy xD
Wraz z ukończeniem gimnazjum poleciałam do drogerii po pierwszy rozjaśniacz z Joanny. Jakie było moje zdziwienie, gdy wyszedł mi kolor a la kurczak z grilla. Żeby było śmieszniej nie starczyło mi go na całe włosy i te pod spodem zostały szare :D Wtedy jako dumna absolwentka, stwierdziłam, że na pewno jest to lepsze niż kolor natury. Byłam z niego zadowolona (strzelcie mi w łeb). Po dokładnie 5 tygodniach (pamiętam jak dziś) poprawiłam cały kolor farbą i wyglądało to znośnie. Kłaczki miały wtedy długość do połowy pleców, zaczęłam je sumiennie zapuszczać. Kupowałam im odzywki, maski, dbałam o nie jak o własne dzieci. Mimo codziennego prostowania, były w średniej kondycji. Jednak bez użycia narzędzia zbrodni, nie nadawały się na publiczny pokaz. Cały czas były rozjaśniane, prostowane, ale i dopieszczane pielęgnacją. Przez ten cały czas tęsknie spoglądałam w kierunku, zdrowych, lekko falowanych włosów. Ja wtedy mogłam tylko o takich pomarzyć.
Pod koniec mojej kariery licealnej coś we mnie pękło- wyrzuciłam prostownicę, a wraz z nią (to rzecz, której żałuję do dziś) przestałam dbać o włosy. Wydawało mi się, że skoro nie katuję ich prostownicą, to już będą super zajebiste xD. W ten oto sposób musiały zostać ścięte do ramion. Czułam się jakby ktoś zabrał mi duszę. Myślicie pewnie, ze to był moment przełomu i zostałam wtedy swiętą włosomaniaczką? Nic bardziej mylnego. Włosy zostały pozostawione same sobie przez następny rok, przez który nie urosły ani o centymetr.
Zazdrość jest kobietą. Każda z nas zna to delikatne ukłucie, na widok czegoś, co ma inna, a my mieć nie możemy. Moje serce zostało tak właśnie ukłute, gdy do wynajmowanego przeze mnie mieszkania wprowadziła się Karolina. Nazwijmy rzeczy po imieniu- Karolina była Boginią. Miała wszystko, głównie długie, kruczoczarne włosy, sięgające pasa. W tamtym momencie moja dusza umarła drugi raz. Raz pragnęłam obciąć ją na łyso, raz siebie xD Od tamtego dnia, każdej doby na mojej głowie ląduje maska, odżywka, olej lub inny specyfik :D Przeryłam internet w poszukiwaniu ratunku i w ten sposób jak większość w Was trafiłam na Anwen, Blondhaircare i Urodaiwłosy. Ratunek moich włosów zajął ok. 2 lata. Wtedy wyglądały znośnie. Pełnie zadowolenie osiągnęłam po pełnych 3 latach zmagań. Używałam wszystkiego co się dało. Teraz moja pielęgnacja jest dość minimalistyczna i oszczędna. Stosuję ojej kokosowy, lniany, maski kallosa, ziaji, szampony głównie ze sls, bo mam włosy oporne na mycie. Podcinam je co pół roku. Aktualnie są średnioporowate i nie sprawiają problemów. Trzymajcie się ciepło i życzę pięknych włosów!
Serdecznie pozdrawiam,
Anna Kapiszka
